GECE

Şener Şen’in bir filminde Doğu’dan gelen eski sevgilisinin adıdır Gece, ya

da öyle anımsıyorumdur, öyle olmasını istiyorumdur, çünkü seviyorumdur

geceleri, seviyorumdur Şener Şen’in oyunculuğunu, beğeniyorumdur Gece’yi

canlandıran kadının gizemini. Sevdalıları hep kucaklar bu dört harfli tılsımlı

sözcük.

Anan sevdalıydı sana, anlatırdı hep bir gece geldiğini dünyaya,

ananın güvenli karanlığından evrenin güvensiz karanlığına

sıyrılıvermişsin. Annen senden öncesi yedi çocuğunu da kendi

doğurmuş, bebelerin göbeklerini kendi kesmiş köydeki harem

selamlıklı konakta. Kimi yaşayan, kimi ölen çocuklarını... O nice

buzağıları da gecenin karanlığında titreyen gaz lambası ışığında

çekmişti güçlü kollarıyla analarının rahminden. Sayısız kuluçkaya

yatırdığı ibi civcivini büyütmüştü eleklerde eliyle besleyerek

gece gündüz demeden, boyunlarına ölmesinler diye yağ sürerek.

Savaş yılları, köye eşkıyalar iniyor, konağı, nalın giyip konağın

merdivenlerinden inip çıkan, kendilerini erkek sandıran üç beş

kadın, bir tüfekle korurken ve Kurtuluş Savaşı’nda askerleri

ağırlarken annen doğumlar arasında uçsuz bucaksız elma

bahçelerinde sen doğmuşsun, basmışsın yaygarayı, sevmemişsin

gaz lambasının titrek ışığını. Annen kurulamış seni, kendini, sonra

bakmış bir acayiplik var, bacaklarının arasındaki ıslaklık dinmiyor,

o zaman anlamış bir kardeş daha getirdiğini ardından.

Bebeler de her nedense doğar geceleri, onlar sever gece

doğmayı, sever de Roma İmparatoru Sezar’dan bu yana doğum saatleri

de değişti bebelerin.

Kadın kapkaranlık bir geceye bakıyor mehtapsız gökyüzünün

altında. Gece geceliğinin farkında, sır veriyor, ser vermiyor.

Uzakta bir kurt uluyor, biliyor, kurtlar inmez köye yaz vakti,

gece de olsa. Yiyecek bir şeyler bulurlar yazları. Yaman geçen

kışlarda ise aç kalırlar, bir deri bir kemik yaklaşırlar tavuk

kümeslerine, ağıllara. Köpekler yanıtlıyor kurdu. Köpekler köyde

olur gece de gündüz de, ama onlar onu tanır. Bir çıtırtı duyuyor.

Bir karartı çıkıyor karanlık çalıların ardından belli belirsiz.

Kadına yürüyor. Kadın nefesini tutuyor, karanlık geliyor geliyor

ve kadını kucaklıyor. Elinde küçümen çıkısına sıkı sıkı sarılıyor

kadın. Gece onları anlık karanlıklarından uzaklaştırıyor sayısız

yeni karanlıklara.

Bir gece ki ateş böcekleri sık yapraklı dut ağaçlarının arasında

ateş saçıyorlar. Ateş böcekleri eşlerini arıyor tüm Haziran ayı

dur durak bilmeden. Genç kız bahçede dolaşıyor, üzerinde

incecik bir gecelik, üstünde fırfırlı yakalı sabahlığı. Ağaçların

arasından Boğaziçi’nin suları pırıldıyor uzakta belli belirsiz.

Denize doğru yürüyor ürpererek. Biliyor gelecek sevgilisi

bahçeye. Sabahlığın belini sarmalayan kuşağını sıkıyor. Mehtap

bahçede her şeyi görünür kılıyor, her şey siyah beyaz özenle

çizilmiş duygu yüklü bir masal. Bir an suya düşüyor mehtap, ince

upuzun bir yol oluveriyor gökyüzündeki yuvarlak, sürekli

parıldayan. Delikanlı duvarın üstünden atlıyor geliyor kızın yanına.

Kız nefesini tutuyor, delikanlı kızı kollarının arasına alıyor,

boynunu öpüyor ilkin, sonra da dudaklarını. İlk kez öpüşüyor genç

kız. Dizlerinin bağı çözülüyor, kendini bırakıyor delikanlının

kollarına. Ateş böcekleri durmaksızın ateşleniyorlar.

“Gece vakti getirdiler bizi Yassıada’ya. Hepimizi doldurdular Hava

Harp Okulu’nda bir motora. İtelediler. Gayrimüslim bir doktor

arkadaşı, kısacıktı, toparlacıktı, yuvarladılar motorun içine, sonra öldü

o arkadaşımız. Gece geldik Yassıada’ya. Denizin lacivertimsi

karanlığında gidiyorduk. Yassıada alabildiğine aydınlıktı. Bizleri

koğuşlara attılar, bana yüz kişilik bir koğuşta bir ranzanın üst katı

düştü. Dışarısı zifiri geceydi, üstümde yanıyordu beş yüz mumluk

bir lamba. Zifiri gecenin zifiri aydınlığıydı lamba, gözlerimi kör eden.”

Boğazda geceler bir başka güzeldir demek de çok tekdüze bir

söylem diyorsun, oysa gerçekten Boğaz’da geceler bir başka

güzeldir. Ama geceler her yerde güzeldir diye bir yanıt alırsan,

inanma, Boğaz’da geceler yine de bir başka güzeldir. Hele hele

hafta sonları doyum olmaz Boğaz’ın gecelerine, bütün gece

kulüplerinden sonsuz bir gürültü yansır karşı sahillere, kulakları

sağır eden, midende duyarsın bumbumları. Sonra birden otellerde

yapılan düğünlerde, meydanlarda yapılan kutlamalarda bombalar

patlamaya başlar, Gümmmm, gümmm de gümm gümm, gökyüzü

aydınlanır zifti, yüzlerce ışık parçası Boğaz’ın çileli sularına doğru

düşer gökyüzünden, ardında pis bir duman bırakarak. Işıklar karışır

Boğaz’a akan lağım sularına, kendi lağımlarını gökyüzüne, doğaya

ve duyanların kulaklarına bırakarak.

Havai Fişeğini Çinliler icat etmiş diyorlar, herhalde Boğaz’da

geceleri güzelleştirelim diye icat etti Çinliler bu Havai Fişeklerini. Nasıl da

akıl ettiler binlerce kilometre uzaktan Boğaz’ı bir savaş meydanına

çevirmeyi binlerce yıl önce!

“Geceleri sevişmek de işkence yapmak da daha

Kolaydır”  diyordu adam. Adamın yanından uzaklaştım

usulca, ona mesleğini soramadan.

Bodrum gecelerini bilir misiniz, bundan yüz yıl önceki Bodrum

gecelerini, o yel değirmenlerinin altında oturup da, ardında yel

değirmeninin kocaman çarkları dönerken hışırtıyla yelden, sen

önünde uçsuz bucaksız bir denizi seyrederken hiç elektriksiz,

mehtabın ve binlerce yıldızın altında, işte o geceyi.

Köyde hiç yürüdün mü bir minik çayın içindeki sığlıktan

kilometrelerce bir gece vakti, elinde belli belirsiz aydınlatan bir

fenerle. O çay oluverdi mi sana pırıl pırıl içinde balıklar balkıran

bir yol. Çayın beyaz çakıl taşları gösterdi mi nereye basacağını o

ılık yaz gecesinde suda ürperen ayaklarına. Sen yine de direndin

mi ürpermelere güzelliklere teslim olurken.

Ve ansızın yanı başında patlayan bir dinamitle balıklar nefessiz

kalıverdiler mi sonsuz?

Öykülerin içinden geçip gelen geceleri sizlere teslim ediyorum, sayısız renklere,

ezgilere, güzelliğe ve sonsuz vahşetlere gebe olan balkıran geceleri…

Sakine ESEN ERUZ